نمرات نهایی افتضاح؛ وقتی آموزش‌وپرورش دیگر هشدار نمی‌دهد، خطر را تأیید می‌کند!
میانگین نمرات نهایی دانش‌آموزان و نتایج برخی آزمون‌های ملی و بین‌المللی زنگ هشدار را پشت سر گذاشته‌اند و حالا خود خطر در نظام آموزشی کشور قد علم کرده است.
مهدی نویدادهم، مشاور وزیر آموزش‌وپرورش، در نشست هم‌اندیشی فعالان و جهادگران حوزه آموزش در مناطق کمتر برخوردار، با اشاره به وضعیت نگران‌کننده عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان، اظهار کرد:
«این زنگ خطر نیست، خود خطر است!»
او در این جلسه ضمن مرور وضعیت فعلی مدارس کشور گفت: در حال حاضر بیش از یک‌سوم مدارس ایران به همت خیرین ساخته شده‌اند. وی با تأکید بر نقش بی‌بدیل مشارکت مردمی، یادآور شد: در غیر این صورت، امروز همچنان با پدیده کلاس‌های چند نوبته درگیر بودیم.
نویدادهم با اشاره به آمار نگران‌کننده آزمون‌های رسمی، افزود: «در آزمون بین‌المللی تیمز و پرلز حدود ۴۰ درصد از دانش‌آموزان ابتدایی، هنوز به استانداردهای اولیه مهارت‌های خواندن و نوشتن نرسیده‌اند.» به گفته او، این وضعیت تنها محدود به مقطع ابتدایی نیست. او خاطرنشان کرد: «سال گذشته در آزمون برگزار شده توسط دانشگاه صنعتی شریف، نمره ریاضی بسیاری از دانش‌آموزان حدود ۶ یا ۷ بود که این مسئله بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها داشت.»
مشاور وزیر همچنین به وضعیت عدالت آموزشی و کیفیت یادگیری در کشور پرداخت و تأکید کرد: آموزش‌وپرورش اکنون با چالش‌های جدی در این دو حوزه روبه‌روست. او پیشنهاد داد همان‌طور که در سه دهه گذشته، مشکل فیزیکی مدارس با کمک مردم و خیرین تا حد زیادی برطرف شد، حال نیز می‌توان از همین ظرفیت برای ارتقای کیفیت آموزش و تحقق عدالت آموزشی بهره گرفت.
نویدادهم به سابقه شکل‌گیری جریان مدرسه‌سازی مردمی نیز اشاره کرد و گفت: حدود ۳۰ سال پیش، بحثی جدی در سازمان نوسازی مدارس مطرح شد؛ مبنی بر اینکه در مواجهه با رشد روزافزون جمعیت دانش‌آموزی و نیاز گسترده به فضاهای آموزشی، چگونه می‌توان با بودجه‌های محدود دولتی پاسخگو بود. نتیجه آن نشست‌ها شکل‌گیری نهاد خیرین مدرسه‌ساز بود که مشارکت مردم را برای حل این معضل ملی به میدان آورد.
وی خاطرنشان کرد: «اگر این مشارکت مردمی شکل نمی‌گرفت، امروز ناچار بودیم کلاس‌های چندنوبته، حتی چهار یا شش نوبته، برگزار کنیم.»
مشاور وزیر در بخش پایانی سخنان خود، با اشاره به کیفیت آموزشی موجود در مدارس، هشدار داد: «اکنون با پدیده‌ای تلخ روبه‌رو هستیم؛ مدرسه، معلم و دانش‌آموز داریم، اما کیفیت آموزش در سطحی نیست که بتواند نیازهای واقعی جامعه را پاسخ دهد. با وجود تلاش‌های معلمان و مدیران، نتیجه کار خروجی مورد انتظار نیست.»
