خداحافظی تلخ با محمدعلی بهمنی؛ جاودانه شدن شاعری که نسل‌ها را به هم پیوند داد
عباس سجادی، سخنگوی ستاد پیگیری وضعیت استاد محمدعلی بهمنی، دقایقی پیش از جاودانه شدن این شاعر بزرگ معاصر خبر داد و اعلام کرد که این ادیب نامدار پس از تلاش‌های بی‌ثمر پزشکان برای احیای قلبی، سرانجام در ساعت ۲۳ جمعه نهم شهریورماه، به دیار باقی شتافت.
عباس سجادی از جاودانه شدن استاد محمدعلی بهمنی خبر داد. او توضیح داد که با وجود تلاش‌های پزشکان برای احیای قلبی، وضعیت استاد به پایداری نرسید و پس از دو بار تلاش برای احیا، این شاعر بزرگ حوالی ساعت ۲۳ درگذشت. مراسم تشییع این شاعر ارزشمند به زودی در تهران برگزار خواهد شد و پس از آن پیکر ایشان برای تدفین به بندرعباس منتقل می‌شود. جزئیات بیشتر در اطلاعیه‌های بعدی اعلام خواهد شد.
محمدعلی بهمنی، شاعر نامدار غزل‌های معاصر و خالق آثار برجسته‌ای چون «باغ لال» و «در بی‌وزنی»، در سال ۱۳۲۱ در دزفول چشم به جهان گشود. بهمنی یکی از چهره‌های برجسته در جریان غزل‌سرایی مدرن ایران بود که با نگاهی انسانی و زبانی ساده، توانست مخاطبان عام و خاص را تحت تأثیر قرار دهد. آثار او به گونه‌ای بود که همگان، از علاقه‌مندان به ادبیات گرفته تا ادیبان برجسته، از آن‌ها لذت می‌بردند.
این شاعر که تمام عمر خود را به شعر و ادب اختصاص داد، حتی در روزهای پایانی زندگی همچنان الهام‌بخش نسل جوان بود. بهمنی در قالب‌های مختلف شعری از شعر کلاسیک تا شعر نیمایی فعالیت داشت و غزل‌هایش در دهه اخیر به‌ویژه میان جوانان محبوبیت زیادی پیدا کرد و در محافل ادبی و شبکه‌های اجتماعی به کرات بازخوانی می‌شد.
مجموعه اشعار بهمنی شامل دوازده دفتر شعر است که نخستین آن با عنوان «باغ لال» در قالب اشعار نیمایی منتشر شد. بهمنی به عنوان بنیان‌گذار سبک «غزل گفتار» یا «شعر گفتار»، توانست تحولی نوین در عرصه شعر فارسی ایجاد کند. او به همراه شاعرانی همچون حسین منزوی و عباس صادقی، به بازنگری در غزل پرداخت و نشان داد که نوآوری در شعر، لزوماً نیازمند شکستن قالب‌های سنتی نیست.
بهمنی در میانه راه شاعری، برای بیان احساسات و اندیشه‌های خود، قالب مرسوم غزل را با فرم جدیدی پیوند داد و از آن برای بیان مسائل روز بهره برد. این تغییر رویکرد، وی را در میان جوانان به چهره‌ای محبوب تبدیل کرد. روایت‌پردازی به‌عنوان یکی از شیوه‌های نوین در غزل‌سرایی نیز از ویژگی‌های برجسته آثار بهمنی بود.
آخرین روز مردادماه، این شاعر با سکته مغزی و خون‌ریزی وسیع در بیمارستان بستری شد و پس از عمل جراحی، مراحل درمان را طی کرد. اما سرانجام در بیمارستان تندیس تهران دار فانی را وداع گفت. از آثار برجسته او می‌توان به «باغ لال»، «در بی‌وزنی»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «این خانه واژه‌های نسوزی دارد»، «شاعر شنیدنی است»، «چتر برای چه، خیال که خیس نمی‌شود» و «من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم» اشاره کرد.
