بازیکنی که بیشتر دیده می‌شود تا اثر بگذارد؟

در جریان مسابقه استقلال و فولاد، که با شکست دیگری برای آبی‌پوشان همراه بود، یکی از معدود موقعیت‌های گل‌زنی تیم توسط رامین رضاییان خلق شد؛ ضربه‌ای فنی که به تیر دروازه فولاد برخورد کرد و نشان از آمادگی نسبی او داشت. رضاییان پیش‌تر هم در بازی با تراکتور، با ارسال کرنری که به تنها گل تیمش انجامید، نقش موثری ایفا کرده بود. با این‌حال، آن‌چه بیش از توانایی‌های فنی او به چشم آمد، سبک رفتاری و نوع نمایش او در طول مسابقه بود.

پس از پایان بازی، شایعه‌ای مطرح شد مبنی بر اینکه رضاییان بین دو نیمه به رختکن تیم نرفته است. کادرفنی استقلال این ادعا را رد کرده و در دفاع از او گفته است: «او آمد و به بقیه بازیکنان هم انتقاد کرد.» اما همین جمله نیز برای برخی ناظران نوعی تایید ضمنی رفتار متفاوت او بود. منبع این شایعه تصویری بود که رضاییان را در تونل ورزشگاه و پیش از شروع نیمه دوم نشان می‌داد؛ ایستاده به‌تنهایی، دست بر دیوار، انگار که بار تیم را بر دوش دارد. در حالی‌که بازی هنوز مساوی بود و اتفاق خاصی رخ نداده بود، چنین ژستی برای برخی معنایی جز تلاش برای جلب توجه نداشت.

نمونه‌های مشابه دیگری نیز در کارنامه رضاییان، حتی در همین مدت کوتاه حضورش در استقلال، به چشم می‌خورد. یکی از این موارد به دیدار مقابل ملوان مربوط می‌شود؛ جایی که او پس از نیمکت‌نشینی، در زمین ماند و تنها به دویدن پرداخت. حرکتی که از نظر بسیاری تنها در راستای دیده شدن تفسیر می‌شود.

این رفتارها، به زعم منتقدان، نه به سود خودش تمام می‌شود و نه به نفع تیمی که در آن بازی می‌کند. شاید به همین دلیل باشد که رضاییان اخیراً در گفت‌وگویی عنوان کرد: «در فوتبال، تقریباً هیچ رفیق صمیمی خاصی ندارم.»

رفتارهایی از این دست، اگرچه ممکن است در ظاهر شخصی به نظر برسند، اما در فضای رسانه‌ای فوتبال امروز که دوربین‌ها لحظه‌به‌لحظه حرکات بازیکنان را ثبت می‌کنند، تبدیل به سوژه‌هایی می‌شوند که تصویر کلی از عملکرد فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهند. آیا زمان آن نرسیده که رضاییان، به جای تمرکز بر قاب دوربین، تمام توان خود را صرف همان مهارت‌هایی کند که هنوز می‌تواند با آن‌ها تفاوت‌ساز باشد؟