دخالت هواداران و مدیریت در تیم‌سازی؛ آیا شأن وحید امیری قربانی شد؟
وقتی فشار هواداران و تصمیم‌های غیرحرفه‌ای مدیران بر نظر مربیان غلبه کند، نتیجه چیزی جز بحران و بی‌احترامی به بازیکنان بزرگ نخواهد بود.
ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید «بار کج به منزل نمی‌رسد»؛ حالا رضا درویش و باشگاه پرسپولیس معنای واقعی این جمله را تجربه می‌کنند.
از همان ابتدا بارها تأکید شده بود که ورود مدیران به مسائل فنی و تصمیم‌های مربیان در تیم‌سازی نه‌تنها کمکی نمی‌کند، بلکه در نهایت تیم را به مسیر اشتباه می‌کشاند. تاریخ فوتبال ایران مملو از نمونه‌هایی است که نشان می‌دهد حتی با نیت خیر هم نباید برخلاف نظر سرمربی بازیکنی را در تیم نگه داشت.
در آغاز همین فصل، پرسپولیس بر اساس لیست خواسته‌های کارتال به دنبال جذب بازیکن بود. در این میان از بین امید عالیشاه و وحید امیری تنها یک نفر باید در تیم می‌ماند. با توجه به میانگین سنی بالا، طبیعی بود که بازیکنان بالای ۳۵ سال به تدریج کنار گذاشته شوند.
با این حال فشار هواداران و اصرار رضا درویش ورق را برگرداند. درویش حتی رسماً اعلام کرده بود: «اگر انتخاب با من بود، قرارداد آنها را نیم‌فصل تمدید می‌کردم.» همین اظهارنظر راه را برای ادامه حضور امید عالیشاه باز کرد، در حالی که گفته می‌شد کارتال روی وحید امیری نظر مثبت دارد و عالیشاه باید جدا می‌شد.
اما ماجرا پیچیده‌تر شد؛ چرا که سرمربی ترک هیچ‌گاه به ایران نیامد و وحید هاشمیان جای او را گرفت. در همان برهه قرارداد وحید امیری نیز تمدید شد. استدلال مدیران باشگاه و برخی هواداران این بود که به پاس سال‌ها تلاش و نقش پررنگ امیری، یک فصل دیگر هم باید در تیم بماند و درویش هم چنین کرد.
با این وجود، فراموش نمی‌کنیم که بازیکنانی چون سید جلال حسینی هم در مقطعی با تمام علاقه‌ای که به پرسپولیس داشتند، در نهایت ناچار به خداحافظی شدند. برای بازیکنی که همه عمرش را صرف فوتبال کرده، ترک مستطیل سبز آسان نیست؛ اما کنار گذاشتن دیرهنگام او معمولاً تبعات سنگینی برای تیم دارد.
نتیجه این تصمیم‌ها روشن بود؛ پرسپولیس یک سال پیرتر شد و امروز پیامدهای آن مشخص شده است. به گزارش رسانه‌ها، پس از آنکه باشگاه در پایان فصل موفق نشد با وحید امیری قطع همکاری کند، قرارداد او در آغاز نقل و انتقالات تابستانی مجدداً تمدید شد. اکنون اما وحید هاشمیان با اقدامی غیرمعمول، امیری را به جای حضور در تمرین گروهی، پشت دروازه به دویدن واداشته تا پیام جدایی را منتقل کند؛ اقدامی که باعث شگفتی سایر بازیکنان نیز شده است.
از سوی دیگر، باشگاه پرسپولیس به تازگی تنها ۱۰ درصد از مطالبات بازیکنان را پرداخته و نکته قابل توجه اینکه وحید امیری هیچ دریافتی نداشته است. با وجود این شرایط، امیری تصمیم گرفته تا پایان فصل در پرسپولیس بماند و به اطرافیانش گفته است که با چنین برخوردهایی حاضر به جدایی از تیم محبوبش نخواهد شد.
اینک پرسش اساسی این است: آیا شأن و جایگاه وحید امیری با چنین روندی حفظ شده است؟ اگر پرسپولیس همان ابتدای فصل و در شرایطی که ناکامی در دستیابی به جام و سهمیه آسیایی بهانه‌ای منطقی برای تغییرات بود، خانه‌تکانی می‌کرد و بازیکنان باسابقه کنار می‌رفتند، همه طرف‌ها سود نمی‌بردند؟
امروز شاید وحید امیری در تیمی دیگر با بازوبند کاپیتانی لیگ را آغاز می‌کرد و خاطره‌ای خوش از پرسپولیس در ذهن‌ها باقی می‌ماند. اما ادامه این روند به نوعی لجبازی دوطرفه تبدیل شده که نه به سود باشگاه است و نه به نفع بازیکن. تجربه‌ای که اگر مدیران از آن درس نگیرند، ممکن است در آینده گریبان دیگران را هم بگیرد.
