هاشمیان آرزو می‌کرد این عکس هرگز گرفته نمی‌شد!+تصویر
وحید هاشمیان تنها چند هفته پس از شروع کارش در پرسپولیس، پیش از تجربه اولین شکست، با موجی از خشم هواداران روبه‌رو شد.
خشم بخشی از هواداران پرسپولیس این بار دامن وحید هاشمیان، سرمربی تازه‌کار تیم را گرفت. او در شرایطی که دستانش را سپر صورت کرده بود، مسیر نیمکت تا تونل ورزشگاه تختی را پیمود تا به رختکن برود؛ مسیری که به جای تشویق و حمایت، با شعارها و پرتاب اشیاء همراه شد. هاشمیان پس از دقایقی استراحت، در کنفرانس خبری حاضر شد و با وجود اتفاقات تلخ، جانب هواداران تیمش را گرفت و از اعتراض آنان انتقاد تندی نکرد.
این تصویر تلخ از هاشمیان یادآور لحظه مشابهی است که یحیی گل‌محمدی در پایان شکست برابر الدحیل تجربه کرد. آن زمان، ناکامی پرسپولیس در صعود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا به خشم شدید هواداران انجامید. در آن صحنه، گل‌محمدی با آغوش باز مقابل بطری‌ها ایستاد و سعی کرد بازیکنانش را از هجوم مستقیم خشم تماشاگران مصون نگه دارد. لحظه‌ای که بعدها بسیاری آن را پایان دوره حضور یحیی در پرسپولیس دانستند و در تصمیم او برای استعفا تعیین‌کننده شد.
اما تفاوت بزرگ اینجاست: وحید هاشمیان هنوز در آغاز راه قرار دارد. تنها چهار هفته از تجربه نخستین سرمربیگری‌اش گذشته و حتی طعم شکست را هم نچشیده، اما همان‌طور که شعار «حیا کن رها کن» نشان داد، زیر فشار سنگینی قرار گرفته است.
اتفاقات تختی را نمی‌توان بازتاب کامل نظر هواداران پرسپولیس دانست، اما پرتاب بطری و درخواست استعفا از سوی بخشی از تماشاگران نشانه‌ای از بی‌صبری و نارضایتی آشکار است. امید عالیشاه، کاپیتان تیم، در این زمینه می‌گوید: «دل هواداران از جای دیگری پر است و آنها نباید خودشان را از تیم جدا کنند.» این جمله تلویحاً به مشکلات مدیریتی و نارضایتی از رضا درویش و هیئت‌مدیره اشاره دارد؛ مسأله‌ای که حالا سایه‌اش را بر نیمکت تیم هم انداخته است.
بسیاری از طرفداران انتظار داشتند هاشمیان در هفته‌های گذشته نسبت به عملکرد باشگاه در نقل‌وانتقالات موضع بگیرد و مرزبندی مشخصی با مدیران داشته باشد. اما سکوت او سبب شد که بخشی از تماشاگران، سرمربی تیم را هم در کنار مدیریت قرار دهند و شعارهای انتقادی را به سمت او نشانه بگیرند.
با این حال هاشمیان برای این رویکردش دلایل روشنی دارد. او معتقد است انتقاد تند از نقل‌وانتقالات در ابتدای فصل، می‌تواند روحیه بازیکنان را تضعیف کند. از سوی دیگر همکاری نزدیک با مدیران باشگاه در ماه نخست کار، امری اجتناب‌ناپذیر است. حتی در موضوع بازیکنان خارجی نیز او نشان داد که می‌خواهد استقلال و نظم مربیگری خود را حفظ کند. پیشنهاد دو بازیکن اسپانیایی مطرح شد، اما هاشمیان مخالفت کرد و توضیح داد که نمی‌خواهد سرمایه باشگاه و هواداران صرف خریدهای بی‌اثر شود.
با وجود این تصمیم‌ها، همچنان دو عامل اصلی نارضایتی هواداران پابرجاست: نتایج نه‌چندان مطلوب و نمایش‌هایی که جذابیت کافی ندارند. پرسپولیس در دیدار برابر چادرملو بیش از یک ساعت بدون خلق موقعیت سپری کرد و در پایان نیز دو امتیاز حیاتی را از دست داد. کیفیت پایین چمن ورزشگاه تختی هرچند بهانه‌ای قابل طرح است، اما همین تیم فصل قبل با بازی مستقیم و ارسال‌های بلند در همین زمین موفق به پیروزی شده بود.
بنابراین بخشی از هواداران پرسپولیس خود را محق می‌دانند که کادرفنی را در دایره انتقادات قرار دهند. با این حال پرتاب سنگ و بطری اقدامی غیرقابل توجیه است؛ نه از منظر انسانی که می‌تواند جان افراد را تهدید کند و نه از جنبه فوتبالی که هنوز تنها چهار هفته از آغاز فصل گذشته و حتی یک شکست هم برای تیم ثبت نشده است.
واقعیت این است که پرسپولیس فعلی شباهتی به تیم‌های مدعی قهرمانی در دوران برانکو، کالدرون، یحیی یا اوسمار ندارد و بیشتر به تیم‌های پرنوسان دوران گاریدو یا کارتال شبیه شده است. اما هنوز فرصت برای تغییر ورق باقی مانده است. هاشمیان می‌تواند با دو پیروزی مقابل ملوان و گل‌گهر تیمش را به ۱۲ امتیاز از شش بازی برساند؛ آماری که استاندارد یک مدعی قهرمانی به حساب می‌آید.
تصویر تلخ ثبت‌شده از او در استادیوم تختی، اگر نتایج تغییر کند، می‌تواند به سرعت جای خود را به صحنه‌های شیرین شادی هواداران بدهد. شرط اصلی روشن است: حتی اگر تیم زیبا بازی نمی‌کند، باید توپ از خط دروازه حریف عبور کند تا فرصت بازسازی و رسیدن به فوتبال تهاجمی، همان چیزی که هاشمیان وعده‌اش را داده، فراهم شود.
