پرستاران در آستانه طوفان: وعده‌های توخالی یا مهاجرت بی‌وقفه؟!
فاطمه علی‌اصغر: از فروردین امسال، فشار بر دوش پرستاران به حدی رسید که ناچار شدند به اعتراض و اعتصاب روی آورند. خواسته‌هایشان ساده و صریح بود: اجرایی شدن مصوبات مجلس. اما نزدیک به ۱۷ سال است که کسی به صدای آنها گوش نمی‌دهد. این اعتراضات همزمان با تغییر دولت سیزدهم به وقوع پیوست و وزیر بهداشت جدید وعده داد که به زودی بسیاری از مطالبات پرستاران تحقق خواهد یافت.
حال، دو ماه پس از این وعده، محمدرضا ظفرقندی می‌گوید که «بخشی از مطالبات پرستاران در زمینه اضافه‌کاری پرداخت شده است.» اما آیا این اقدام می‌تواند امیدی برای جامعه پرستاری ایجاد کند؟ آیا آمار سالانه ۲ هزار پرستار مهاجر کاهش خواهد یافت؟ آیا ۵۰ هزار فارغ‌التحصیل جدید به بازار کار جذب می‌شوند؟ پرستارانی که به مشاغل دیگری مانند اسنپ روی آورده‌اند، آیا به بیمارستان‌ها بازخواهند گشت؟
در حیاط هیات دولت، ظفرقندی از تحرکات جدید برای رفع مطالبات پرستاران خبر می‌دهد و تأکید می‌کند که برخی معوقه‌ها پرداخت شده است. همچنین او از افزایش حقوق دستیاران و کارورزان پزشکی خبر می‌دهد، اما جامعه پرستاری همچنان در بلاتکلیفی به سر می‌برد و احساس می‌کند که این تحرکات تنها ۱۰ درصد از خواسته‌هایشان را محقق کرده است.
محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستاری، اشاره می‌کند که پرداختی‌ها عمدتاً به معوقه‌های اضافه‌کاری اجباری مربوط می‌شود و هیچ‌کدام از خواسته‌های اصلی پرستاران در حال حاضر به نتیجه نرسیده است. او همچنین به معضل مهاجرت پرستاران تأکید می‌کند و می‌گوید: «۵۰ هزار پرستار در خانه مانده‌اند.»
در این میان، موضوع سهمیه‌بندی رشته‌های پزشکی نیز به چالش‌های موجود افزوده است. در حالی که وزیر بهداشت وعده بررسی این موضوع را داده، تعداد زیادی از دانش‌آموزان ایرانی به دنبال تحصیل پزشکی در دانشگاه‌های غیرمجاز خارج از کشور هستند. این وضعیت نگران‌کننده است و جامعه پرستاری به شدت نسبت به آینده خود نگران است.
