چرا سال نو میلادی در تهران به سکوت گذشت؟

در شرایطی که بسیاری از شهرهای بزرگ جهان، از ریاض تا پاریس، سال نو میلادی را با شکوه جشن گرفتند، تهران به عنوان پایتخت کشوری که ادیان مختلف را محترم می‌شمارد، هیچ برنامه‌ای برای این مناسبت جهانی نداشت. این در حالی است که قانون اساسی ایران بر احترام به تنوع مذهبی و فرهنگی تأکید دارد. منطقه ۷ تهران، که یکی از مراکز اصلی سکونت هموطنان ارامنه محسوب می‌شود، حتی کوچک‌ترین نمادی از تبریک یا همدلی را به خود ندید.

سوالاتی بی‌پاسخ درباره رویکرد نهادهای فرهنگی

عدم برنامه‌ریزی برای گرامیداشت این رویداد سوالاتی جدی را مطرح می‌کند. چرا در شهری با تنوع فرهنگی و مذهبی، چنین مناسبتی به سادگی نادیده گرفته شد؟ آیا نهادهای مسئول فرهنگی نباید از این فرصت برای نشان دادن همبستگی میان ادیان و تقویت همدلی اجتماعی استفاده کنند؟

این بی‌توجهی در حالی رخ داده که در بسیاری از کشورهای جهان، از جمله کشورهای همسایه ایران، به مناسبت‌های ایرانی مانند نوروز احترام گذاشته می‌شود. روسای جمهور این کشورها حتی به نشانه همبستگی سفره هفت‌سین می‌چینند و نوروز را تبریک می‌گویند. این اقدامات نمادی از احترام به تنوع فرهنگی و تلاش برای تقویت روابط میان ملت‌هاست.

انتقادی به عملکرد نهادهای مسئول

غفلت از این مناسبت می‌تواند از چند منظر نقد شود. نخست، نهادهای فرهنگی باید درک عمیق‌تری از اهمیت چنین رویدادهایی داشته باشند و به‌ویژه در مناطقی که اقلیت‌های مذهبی سکونت دارند، برنامه‌هایی متناسب با نیازهای آنها ارائه دهند. دوم، بی‌توجهی به چنین مناسبت‌هایی به ضعف در نمایش همبستگی اجتماعی و فرهنگی دامن می‌زند، در حالی که این اصل از ارکان جامعه‌ای با تنوع مذهبی و فرهنگی است.

جشن سال نو میلادی می‌توانست فرصتی برای نشان دادن احترام به هموطنان مسیحی و تقویت پیوندهای میان ادیان باشد. این رویداد نه تنها به عنوان یک جشن مذهبی بلکه به عنوان یک مناسبت جهانی اهمیت دارد. با این حال، به نظر می‌رسد نهادهای فرهنگی تهران از این فرصت برای تقویت روابط اجتماعی و مذهبی استفاده نکرده‌اند. آیا این بی‌توجهی در آینده نیز تکرار خواهد شد؟ این سوالی است که پاسخ آن برای بسیاری از مردم همچنان بی‌پاسخ مانده است.