زن دستفروشی که با فروش دونات در مترو، سه خانه خرید

هر روز می‌توان او را در میان ازدحام مسافران مترو در مسیرهای پرتردد کرج دید. سال‌هاست که در فضای شلوغ و پر رفت‌وآمد قطارها زندگی و کار می‌کند. خیلی‌ها او را فقط یک دستفروش ساده می‌دانند، اما واقعیت زندگی‌اش بسیار متفاوت است. این زن ۶۵ ساله با لبخندی همیشه بر لب، روزگار را با فروش دونات و وسایل کوچک خانگی در مترو گذرانده، اما با همین کار، توانسته زندگی‌اش را از نو بسازد.

به گفته خودش: «هیچ‌کس باور نمی‌کنه، ولی من از همین فروش دونات و کش‌مو تو مترو، برای خودم و دوتا بچه‌م خونه خریدم. دو تای دیگه‌شونم فرستادم خارج که درس بخونن، با هزینه خودم. نه کسی کمکم کرد، نه از کسی خواستم.»

او سال‌ها دونات‌های ساده برند رضوی را می‌فروخته و بعضی شب‌ها در خانه، خودش آن‌ها را شکلاتی می‌کرد تا تنوعی در محصولش داشته باشد. می‌دانست چه زمان‌هایی فروش بیشتر دارد، کدام قطارها شلوغ‌ترند، و چطور باید دل مشتری‌ها را به دست آورد. ابتدا در خط کرج فعالیت می‌کرد و حالا بیشتر در خط ۲ دیده می‌شود. اقلامی مثل کش‌مو، دستمال و وسایل دم‌دستی خانگی می‌فروشد؛ چیزهایی که نیاز به اعتماد مشتری دارد، و او به‌خوبی بلد است چطور این اعتماد را بسازد.

او با اشاره به آغاز مسیر زندگی خاصش می‌گوید که اوایل دهه ۹۰، وقتی بیشتر مردم تازه با کارت‌های مترو آشنا شده بودند، تصمیم گرفت دو فرزندش را برای تحصیل به خارج بفرستد. همه هزینه‌ها از درآمد شخصی‌اش بود، بدون گرفتن حتی یک وام یا حمایت مالی. خانه‌ای برای خودش خرید، یکی برای دخترش و یکی هم برای پسرش.

او می‌گوید: «یک طبقه برای خودم و یک طبقه برای دخترم. برای پسرم هم خونه‌ای گرفتم. هیچ کمکی از کسی نخواستم. از همون درآمد دستفروشی بود که این کارها رو کردم. شاید خیلی‌ها فکر کنن که من یه کار معمولی دارم، اما برای من همین کار، تبدیل به یک سرمایه‌ بزرگ شد.»

وقتی از او درباره انگیزه‌اش برای این تلاش‌ها پرسیده شد، با نگاهی مصمم پاسخ داد: «همیشه آرزو داشتم بچه‌هام بهترین‌ها رو داشته باشن. دو تا از دخترامو فرستادم هند تا تحصیل کنن. از جیب خودم، هیچ کمکی از دولت یا کسی دیگه نگرفتم. هر روز برای آینده‌اشون تلاش کردم. این کارو به‌خاطر خودم شروع نکردم. برای بچه‌هام این کارو کردم. می‌خواستم بتونم کاری کنم که هیچ‌وقت با مشکل مالی مواجه نشن. حتی وقتی دخترهام رفتن هند، هرچند از نظر مالی سخت بود، اما مطمئن بودم که این قدم درستیه.»