سفر در زمان ممکن شد/ دانشمندان پارادوکس‌های سفر در زمان را حل کردند!
آیا واقعا می‌توان به گذشته سفر کرد و تغییری در آن ایجاد نکرد؟ پژوهشگران با ارائه مدلی ریاضی جدید، اثبات کرده‌اند که سفر در زمان بدون ایجاد پارادوکس‌های منطقی امکان‌پذیر است.
ررسی‌های جدید نشان می‌دهد که سفر در زمان، برخلاف تصورات رایج، می‌تواند بدون ایجاد تناقض‌های منطقی انجام شود و ساختار رویدادهای گذشته همچنان دست‌نخورده باقی بماند. این کشف انقلابی، یکی از بزرگ‌ترین موانع نظری در راه سفر به گذشته را از میان برداشته است.
حل معمای پارادوکس پدربزرگ؛ میراث اینشتین زنده ماند
این مطالعه پیشگامانه که در مجله معتبر Classical and Quantum Gravity منتشر شده، توسط ژرمن توبار و فابیو کوستا از دانشگاه کوئینزلند انجام شده است. در این پژوهش با عنوان «دینامیک برگشت‌پذیر با منحنی‌های زمانی بسته و آزادی انتخاب»، پژوهشگران توانسته‌اند یک نقص منطقی بزرگ در نظریه‌های پیشین سفر در زمان را با استفاده از رویکردی نوین در ریاضیات برطرف کنند.
بخش بزرگی از تفکر علمی مدرن درباره سفر در زمان، بر مفهومی به نام منحنی‌های زمانی بسته (CTCs) متمرکز شده است. این ایده نخستین بار از سوی آلبرت اینشتین مطرح شد. منحنی‌های زمانی بسته مسیرهایی نظری در فضا-زمان هستند که این امکان را فراهم می‌کنند که یک جسم یا انسان به نقطه‌ای از گذشته بازگردد.
تا پیش از این، یکی از بزرگ‌ترین مشکلات این ایده به پارادوکس مشهور پدربزرگ بازمی‌گشت؛ فرضیه‌ای که می‌گفت اگر کسی به گذشته برود و رویدادی حیاتی مانند آشنایی پدربزرگ و مادربزرگ خود را تغییر دهد، ممکن است اصلاً خود او به دنیا نیاید و در نتیجه سفری هم در کار نباشد. این نوع تناقض‌ها بسیاری از فیزیکدانان را به این نتیجه رسانده بود که سفر در زمان چیزی فراتر از داستان‌های علمی‌تخیلی نخواهد بود.
اما توبار و کوستا راهکاری جدید ارائه داده‌اند. آن‌ها نشان داده‌اند که حتی در صورت بازگشت فرد به گذشته، رویدادها به طور خودکار به نحوی تنظیم می‌شوند که انسجام کلی زمان حفظ شود. به بیان دیگر، حتی اگر تلاش شود گذشته تغییر کند، خود هستی به گونه‌ای عمل می‌کند که مانع از بروز هرگونه پارادوکس شود.
هستی از واقعیت خود محافظت می‌کند؛ شما نمی‌توانید مانع وقوع پاندمی کرونا شوید!
برای توضیح بهتر این نظریه، فابیو کوستا نمونه‌ای از دوران شیوع کرونا ارائه کرده است. فرض کنید به گذشته سفر می‌کنید تا مانع از ابتلای اولین بیمار به ویروس کرونا شوید. اگر در این کار موفق شوید، دیگر پاندمی‌ای رخ نخواهد داد و در نتیجه انگیزه‌ای هم برای سفر شما به گذشته وجود نخواهد داشت. این همان تناقض کلاسیک است.
در قالب مدل پیشنهادی کوستا و توبار، مکانیسم بازتنظیم واقعیت تضمین می‌کند که تلاش برای تغییر یک رویداد کلیدی منجر به انحراف در مسیر آن می‌شود، نه حذف کامل آن. در این سناریو، پیشگیری از ابتلای بیمار صفر ممکن است تنها موجب انتقال نقش بیمار صفر به عامل دیگری شود، بدون اینکه مانع از وقوع کلی همه‌گیری شود.
به عبارت دیگر، در این مدل زمانی، خط زمانی به اندازه‌ای انعطاف‌پذیر است که بتواند اعمال شما را بدون فروپاشی جذب کند. آزادی عمل برای تغییر وقایع وجود دارد، اما نتیجه نهایی همچنان حفظ می‌شود.
هشدار جدی؛ سفر در زمان برای تغییر تاریخ خطرناک است!
با وجود این کشف بزرگ، پژوهشگران هشداری جدی نیز مطرح کرده‌اند. اگرچه اطمینان از توانایی هستی برای اصلاح تغییرات کوچک می‌تواند امیدبخش باشد، اما برای کسانی که در پی ایجاد تغییرات بزرگ در تاریخ هستند، خبر چندان خوشایندی نیست. ممکن است با قصد جلوگیری از وقوع یک جنگ یا یک فاجعه به گذشته سفر کنید، اما هستی همواره راهی دیگر برای حفظ آن رویداد خواهد یافت.
در این میان می‌توان به حکایت معروف «دست میمون» اشاره کرد. این داستان کوتاه که نخستین بار در سال ۱۹۰۲ به قلم ویلیام ویمارک جیکوبز منتشر شد، روایتگر خانواده‌ای است که یک شیء جادویی به نام «دست میمون» به دست‌شان می‌رسد.
این دست، توانایی برآورده کردن سه آرزو را دارد، اما هر آرزو با پیامدهای ناخوشایند و فاجعه‌باری همراه می‌شود. پیام اصلی داستان این است که گاهی برآورده شدن خواسته‌ها، نتایجی بسیار بدتر از آنچه تصور می‌کنیم به همراه دارد. این حکایت به عنوان یک هشدار عمل می‌کند که انسان باید در آرزوهای خود، به‌ویژه هنگام دستکاری در مسیر رویدادهای طبیعی مانند زمان، نهایت دقت و احتیاط را به خرج دهد.
گامی بزرگ در تحقق رویای سفر در زمان
این پژوهش گامی بزرگ در جهت تبدیل سفر در زمان از رویای داستان‌های علمی‌تخیلی به واقعیتی علمی است. با این حال، هنوز راه زیادی تا ساخت ماشین زمان و سفر به گذشته باقی مانده است. اما این کشف، دریچه‌ای نو به سوی فهم بهتر زمان و فضا گشوده است و می‌تواند الهام‌بخش تحقیقات بیشتری در این زمینه باشد.
