نرگس آبیار در واکنش به توقیف سووشون: این حذف بی‌رحمانه را بی‌پاسخ نمی‌گذاریم
پس از انتشار قسمت اول سریال «سووشون» به کارگردانی نرگس آبیار و استقبال چشمگیر مخاطبان، ناگهان خبر توقیف و فیلتر شدن آن از سوی نهادهای رسمی منتشر شد.
نرگس آبیار، کارگردان سریال «سووشون»، نسبت به توقف ناگهانی پخش این سریال از پلتفرم نماوا و فیلتر شدن آن، واکنشی شدیداللحن نشان داد و بیانیه‌ای رسمی منتشر کرد.
وی در آغاز بیانیه خود نوشت:
«مردم عزیز و نجیب ایران، سپاسگزارم از دل‌های پرمهر و نگاه‌های همراه‌تان که در همان ساعات ابتدایی پخش سریال "سووشون" ما را همراهی کردید و نشان دادید که روایت دردها و رنج‌های این سرزمین هنوز برای شما زنده و ارزشمند است. این استقبال گرم برای من و همکارانم تنها دلگرمی نبود، بلکه عهدی دوباره بود؛ عهدی برای ایستادگی و ادامه دادن، برای روایت بی‌پرده حقیقت.»
با این حال، به فاصله کوتاهی پس از آغاز پخش، پلتفرم نماوا با تهدید فیلترینگ مواجه شد و این تهدید، بی‌درنگ اجرایی گردید. به‌گفته نرگس آبیار، سریال «سووشون» پیش از آن‌که فرصت پخش کامل پیدا کند، تحت‌تأثیر فرآیندهای پنهان و پیچیده‌ی سازمان ساترا، توقیف شد. او همچنین به ممیزی‌هایی اشاره کرد که سبب شد نسخه نهایی قسمت اول، با آنچه ساخته شده بود تفاوت داشته باشد.
به گفته‌ی آبیار، بخش‌هایی از داستان که باید روایت می‌شد، سانسور شده و از تصویر حذف یا بی‌صدا شده‌اند. این کارگردان همچنین از جلوگیری تبلیغات محیطی برای سریال نیز گلایه کرد و نوشت: حتی زمانی که تصمیم گرفتیم از طریق بیلبوردها و تابلوهای شهری با مردم سخن بگوییم، امکان تبلیغ را نیز از ما دریغ کردند.
وی در ادامه نوشت:
«چگونه ممکن است اثری که بر پایه رمانی فاخر از سیمین دانشور، نویسنده‌ای ملی و بین‌المللی، ساخته شده و بارها در نیم قرن گذشته در ایران منتشر شده، پس از طی تمام مراحل قانونی، تنها چند ساعت پس از پخش نخستین قسمت، به‌دستور ناگهانی و نامشخصی متوقف و سکوی پخشش فیلتر شود؟»
آبیار در این بیانیه پرسش‌های صریحی مطرح می‌کند: چه نهادی مسئول این تصمیم است؟ چه کسی پاسخگوی بی‌احترامی به مخاطبان و تلاش چندین‌ساله‌ی گروه تولید خواهد بود؟ او در ادامه، از عملکرد ساترا انتقاد می‌کند و می‌پرسد:
«ساترا که مدعی نظم‌بخشی به فضای نمایش خانگی است، چرا به جای حمایت از آثار فرهنگی، به ابزاری برای محدودسازی هنر بدل شده؟ آیا قرار است هر صدای متفاوت و مستقلی با تهدید و توقیف حذف شود؟»
او در ادامه‌ی متن تأکید می‌کند که از سکوت خسته شده و از بی‌اعتنایی به جایگاه هنر و هنرمندان دلگیر است. آبیار با لحنی انتقادی ادامه می‌دهد:
«این نوع برخورد با آثار فرهنگی، یعنی ترس از تفکر و تشویق به بی‌خطری. ما برای ساخت سووشون خون دل خوردیم. اما امروز، در برابر این حذف بی‌رحمانه سکوت نخواهیم کرد.»
در پایان، او با بیان اینکه هنر تریبون قدرت نیست و خاموش‌شدنی نیست، می‌نویسد:
«ما فرزندان این خاکیم. سووشون را متوقف کردید، اما صدای آن خاموش نخواهد شد.
