محسن تنابنده و نوید محمدزاده؛ زوج هنری جدید در «زودپز»
محسن تنابنده در فیلم «زودپز» از الگوی کمدی آشنای نقی معمولی در «پایتخت» فاصله گرفته و توانایی‌های جدید خود را به نمایش گذاشته است.
این فیلم با ایجاد موقعیت‌های تنش‌زا و در عین حال خنده‌دار، ریتمی جذاب را حفظ کرده و به تلخی‌ها و چالش‌های دوران جنگ تحمیلی نیز اشاره‌هایی غیرمستقیم دارد.
در میان انبوهی از آثار کمدی که این روزها در حال اکران هستند و با ستاره‌های شناخته‌شده سینما همراه‌اند، ممکن است «زودپز» در نگاه اول چندان متمایز به نظر نیاید. اما با توجه به ترکیب بازیگران، عنوان انتخابی و سبک فیلم، می‌توان آن را در دسته کمدی‌های مشابه قرار داد. با این حال، «زودپز» با خوشبینی و امیدواری به عنوان یک اثر متمایز در دنیای کمدی‌های خوش‌ساخت رامبد جوان معرفی می‌شود. این فیلم از نظر فضاسازی و روایت داستان، تفاوت‌هایی با آثار قبلی رامبد جوان دارد و به‌نوعی نزدیک به «ورود آقایان ممنوع» است.
داستان «زودپز» به‌خوبی روایت شده و فضایی مناسب برای متن فیلم ایجاد کرده است. جوان در این اثر، به دهه ۶۰ برمی‌گردد و نشانه‌های آن زمان را به‌طرزی هوشمندانه و بدون افراط در فیلمش گنجانده است. او با استفاده از مولفه‌های روایی کم، ارتباطی قوی با مخاطب برقرار می‌کند و این به‌دلیل تناسب بی‌نقص میان فضای فیلم، کنش‌ها و واکنش‌هاست.
نکته قابل توجه درباره «زودپز» انتخاب هوشمندانه موضوع اصلی فیلم و پردازش درست آن است که موقعیت‌های خنده‌دار بیشتری را در داستان ایجاد می‌کند. در این فیلم، نوید محمدزاده را در نقشی متفاوت و کمدی می‌بینیم، نقشی که پیش‌تر کمتر در کارنامه‌اش مشاهده شده بود و او به‌خوبی از عهده آن برآمده است. همکاری تنابنده و محمدزاده یک زوج هنری جدید و جذاب را به وجود آورده که تماشاگر را راضی نگه می‌دارد.
«زودپز» برخلاف برخی پیش‌داوری‌ها، یک کمدی بامزه و بدون ادعا است که رامبد جوان در آن با موفقیت از چالش‌های متعدد نظیر تعداد شخصیت‌ها، فضاسازی دهه ۶۰ و ترسیم روابط پیچیده بین کاراکترها عبور کرده است. این فیلم نشان می‌دهد که حتی در شرایط فعلی تولید انبوه کمدی‌های کم‌ارزش و غیرقابل تحمل، می‌توان کمدی‌های خوبی ساخت و مخاطب را با رضایت به خانه فرستاد.
