مصاحبه فرهاد مجیدی در امارات خبرساز شد

فرهاد مجیدی، سرمربی فعلی تیم فوتبال البطائح امارات، در مصاحبه‌ای اختصاصی با رسانه «الشارقة الریاضیة» از مسیر فوتبالی‌اش و تجربه‌های شخصی‌اش در فوتبال داخلی و بین‌المللی سخن گفت. او در ابتدای این گفت‌وگو با اشاره به آغاز فعالیت حرفه‌ای‌اش بیان کرد: «فعالیت فوتبالی خود را از سن ۱۴ سالگی در تهران آغاز کردم. در رده‌های مختلف سنی به میدان رفتم و در نهایت به تمرینات تیم ملی دعوت شدم. در یکی از جلسات تمرینی، یکی از مربیان از من پرسید که آیا تمایل دارم در لیگ دسته اول تهران بازی کنم؟ به نظر من همان لحظه، نقطه تحول و آغاز مسیر حرفه‌ای جدی من در فوتبال بود.»

مجیدی همچنین به نخستین تجربیات بین‌المللی‌اش اشاره کرد و گفت: «پس از طی چند سال، افتخار پوشیدن پیراهن تیم ملی بزرگسالان ایران را پیدا کردم. در سال ۲۰۰۲ به باشگاه راپیدوین اتریش پیوستم و بعد از آن هم راهی تیم الوصل در امارات شدم.»

او در ادامه از تأثیر دوران کودکی‌اش بر رؤیاهای ورزشی‌اش گفت و خاطرنشان کرد: «از همان زمان بچگی تخیل ورزشی قوی‌ای داشتم. این موضوع برای من بسیار مهم بود و مثل یک رؤیای بزرگ به آن نگاه می‌کردم. حتی در خانه با یک لنگه جوراب، بازوبند کاپیتانی درست می‌کردم و در فضای خانه نقش یک کاپیتان را ایفا می‌کردم. در تصوراتم خودم را در نقش کاپیتان استقلال می‌دیدم. همچنین کت‌وشلوار پدرم را می‌پوشیدم و نقش مربی را بازی می‌کردم. حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم بسیاری از آن رؤیاها به واقعیت پیوسته‌اند.»

او با تأکید بر اهمیت تلاش برای تحقق آرزوها افزود: «می‌خواهم به بازیکنان جوان بگویم که داشتن رؤیا خوب است، اما رسیدن به آن، فقط با پشتکار و تلاش ممکن است.»

فرهاد مجیدی که در دوران بازیگری‌اش سابقه حضور در لیگ امارات را هم دارد، درباره یکی از مسابقات خاطره‌انگیزش گفت: «به خوبی یادم هست یک مسابقه مقابل تیم الامارات در ورزشگاه خانگی این تیم برگزار شد. در آن زمان هیچ‌کس مرا نمی‌شناخت و احساس می‌کردم که بازیکنان درباره‌ام صحبت می‌کنند؛ شاید فکر می‌کردند که بازیکن شاخصی نیستم. اما در همان بازی نخست موفق به زدن سه گل شدم. دوره حضورم در تیم الوصل یکی از بهترین مقاطع دوران حرفه‌ای من بود. واقعاً ارتباط خوبی با بازیکنان و مردم آن منطقه داشتم و بسیار خوشحال بودم.»

مجیدی همچنین خاطره‌ ویژه‌ای از دوران حضورش در تیم العین امارات و گل معروفش مقابل تیم دالیان یفانگ چین در مرحله نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۰۳ را بازگو کرد. او گفت: «در آن مسابقه حدود ۷۰ هزار تماشاگر در ورزشگاه حضور داشتند. جمعیت طبل‌هایی به همراه داشتند و با آن‌ها ریتم می‌زدند. جو ورزشگاه به‌قدری پر سر و صدا بود که اگر کنار کسی ایستاده بودیم، صدای هم را نمی‌شنیدیم. آن‌قدر تحت تأثیر فضا قرار گرفته بودم که نزدیک بود گریه‌ام بگیرد.»

او درباره لحظه به ثمر رسیدن آن گل به‌یادماندنی چنین توضیح داد: «در همان لحظه با خدا در دل صحبت می‌کردم. به خودم می‌گفتم: "چه اتفاقی افتاده؟" در حالی که ذهنم مشغول بود، توپ را به سمت جلو قل دادم و حرکتی انجام دادم که پیش از آن هرگز امتحان نکرده بودم. درست همان لحظه موفق به گل‌زنی شدم. از خدا تشکر کردم، چون مطمئنم که در آن صحنه کمکم کرد.»