بن‌بست تازه پرسپولیس

تصاویر منتشر شده از روزهای پرتنش پرسپولیس، نشانگر یک فصل پر از نوسان برای این تیم مدعی بودند. در مقطعی که امیدها برای رسیدن به صدر جدول همچنان زنده بود، باشگاه تصمیم گرفت با کنار گذاشتن کارلوس گاریدو، آخرین تیر ترکش را رها کند. امید آن بود که مربی جدید بتواند تیم را به ریل قهرمانی بازگرداند، اما نتیجه‌گیری‌ها از همان ابتدا با وعده‌های «فصل بعد» همراه شد.

با وجود اسکوادی ضعیف و ترکیبی از هم گسیخته، چشم‌انداز روشنی برای آینده تیم دیده نمی‌شد. درویش، مدیرعامل باشگاه، امکان دگرگونی کامل ترکیب بازیکنان را نداشت و در نهایت تصمیم گرفت تا سرمربی اسپانیایی را برکنار کند؛ تصمیمی که زمانی اتخاذ شد که پرسپولیس با پنج امتیاز فاصله نسبت به صدر جدول در رده چهارم ایستاده بود. پس از خروج گاریدو، کریم باقری با عملکرد قابل‌توجهی شامل سه پیروزی و یک تساوی، سکان تیم را موقتاً در دست گرفت و آن را با ۱۰ امتیاز به اسماعیل کارتال سپرد. شروع کار کارتال با روندی مثبت همراه بود، اما سال جدید همه معادلات را تغییر داد.

تحت هدایت کارتال، پرسپولیس در برابر تیم‌های سپاهان و شمس آذر شکست خورد و مقابل استقلال خوزستان نیز نتوانست به پیروزی برسد؛ سه بازی و هشت امتیاز حیاتی که به راحتی از دست رفت. اگر این امتیازات به حساب تیم افزوده می‌شد، پرسپولیس اکنون با ۵۹ امتیاز، جایگاهی بالاتر از تراکتور در صدر جدول داشت. بررسی عملکرد دو سرمربی نیز نکات قابل توجهی را آشکار می‌سازد. گاریدو در مدت زمان حضورش، طی ۱۳ مسابقه موفق شد ۷ برد و ۲ تساوی کسب کند و با مجموع ۲۳ امتیاز تیم را ترک کرد. این آمار برای باشگاهی با اهداف قهرمانی ناکافی بود و نارضایتی مدیران را برانگیخت.

گاریدو در چهار دیدار حساس برابر تیم‌های استقلال خوزستان، نساجی، مس رفسنجان و سپاهان شکست خورد؛ نتایجی که وجهه او را در میان هواداران خدشه‌دار کرد. با این حال، او موفق شد در شهرآورد تهران پیروز شود و برابر تراکتور به تساوی دست یابد. میانگین امتیازگیری گاریدو ۱.۷۶ بود و اگر در دو بازی دیگر، برابر نساجی یا مس پیروز می‌شد، این میانگین می‌توانست به عدد قابل توجه ۲ برسد.

اما جذب اسماعیل کارتال، حرکتی بلندپروازانه و با هزینه‌ای هنگفت از سوی باشگاه بود؛ تصمیمی که با هدف بازگشت به رقابت قهرمانی اتخاذ شد. بردهای پرسپولیس مقابل تیم‌هایی مانند استقلال، گل‌گهر، ملوان و چادرملو، بذر امید را در دل هواداران کاشت. با این حال، خیلی زود نتایج ناامیدکننده جایگزین روند رو به رشد تیم شد.

در حال حاضر، کارتال با کسب تنها ۱۷ امتیاز از ۱۰ دیدار، نه تنها شانس قهرمانی را از دست رفته می‌بیند بلکه احتمال کسب سهمیه آسیایی نیز در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است. پرسشی که بیش از پیش در ذهن هواداران و کارشناسان تکرار می‌شود این است: چرا باید پرسپولیس با رقم بالای ۲.۵ میلیون دلار، کارتال را جایگزین گاریدویی کند که دستمزدش کمتر از یک میلیون دلار بود؟ پاسخ ساده به نظر می‌رسد: باشگاه در پی تغییر نتایج بود، اما در عمل، تنها شاهد پیشرفتی جزئی در نرخ امتیازگیری بودیم؛ تنها ۰.۰۴ امتیاز در هر مسابقه.

البته نقدهای مختلفی به نحوه عملکرد کارتال وارد است؛ از نحوه چینش بازیکنان گرفته تا تصمیمات تاکتیکی و فنی. اما نباید فراموش کرد که تصمیم‌های مدیرعامل باشگاه در ابتدای فصل، زمینه‌ساز وضعیت فعلی تیم بوده است. انتخاب گاریدو، با وجود کارنامه نامطمئن، فصل را با یک نقل‌وانتقال ناهمگون آغاز کرد؛ تیمی که نه تنها نسبت به فصل گذشته تحلیل رفته بود، بلکه فاقد تعادل و هماهنگی لازم نیز بود.

همین ساختار ناهماهنگ، کار را برای کارتال نیز سخت کرد؛ تا جایی که او از همان ابتدای حضورش تأکید کرد برنامه اصلی او برای فصل آینده خواهد بود. حتی در روزهایی که گاریدو اخراج شد نیز بسیاری از ناظران هشدار دادند که پرسپولیس در انتخاب فوری سرمربی جدید، توفیقی نخواهد داشت و این تیم با ترکیب فعلی، شانسی در برابر تیم‌هایی چون سپاهان و تراکتور نخواهد داشت.

با این حال، هیئت‌مدیره و مدیریت باشگاه بی‌توجه به این هشدارها، مسیری را پیش گرفتند که نتیجه آن، صرف هزینه‌ای فراتر از دستمزد برانکو و جذب مربیانی بود که نه‌تنها دستاوردی نداشتند، بلکه بار دیگر پرسپولیس را از مسیر قهرمانی خارج کردند.

اکنون تنها امید کارتال این است که با سه پیروزی متوالی در ادامه فصل، مجموع امتیازات خود را به ۲۶ برساند و میانگین امتیازگیری خود را به عدد دو نزدیک کند. تحقق این هدف، اگرچه ممکن است شانس قهرمانی را باز نگرداند، اما بدون شک می‌تواند جایگاه اجتماعی و مقبولیت او را نزد هواداران بهبود ببخشد.