بازی استقلال و استقلال خوزستان: نقاط ضعف تیم ساپینتو دقیقا چه بود؟

شاگردان ساپینتو در دیداری که هواداران منتظر یک پیروزی دلچسب بودند، با نتیجه‌ای غیرمنتظره زمین را ترک کردند. در این بازی، تقریباً همه خریدهای تابستانی محبوب هواداران، به جز داکنز نازون، به میدان رفتند، اما عملکرد آنها در خلق موقعیت و تاثیرگذاری در نتیجه نهایی محدود بود. تنها شوت مونیر الحدادی بود که در بدو ورودش به زمین به تیرک دروازه برخورد کرد و سایر بازیکنان نتوانستند تاثیری ملموس بر جریان بازی داشته باشند.

با این حال، مشکل اصلی استقلال را نمی‌توان تنها به عملکرد بازیکنان خارجی تیم نسبت داد. تیم ساپینتو اکنون در دو بخش دفاعی و هجومی به شکل جداگانه عمل می‌کند؛ هرچند مهاجمان تیم سرعت و توانایی خوبی دارند، اما کاستی‌ها در خط میانی و دفاعی، طراحی حملات را دچار اختلال کرده است.

عملکرد روزبه چشمی و دیدیه اندونگ در خط هافبک دفاعی، جایی که باید انتقال بازی به فاز حمله را هدایت کنند، ناکافی بوده و باعث شده تا بازی استقلال در تمام دقایق، فاقد روانی و انسجام باشد. پاس‌های محافظه‌کارانه، عدم ریسک و خلاقیت در میانه زمین، روند حملات تیم را کند و ناقص کرده است.

به عنوان مثال، پاس چشمی به سحرخیزان در دقیقه 100، در داخل محوطه جریمه استقلال خوزستان، نمونه‌ای واضح از ضعف طراحی حمله بود؛ این پاس فرصت شوت‌زنی مناسبی برای مهاجمان ایجاد نکرد و می‌توانست با یک چرخش ساده یا پاس به بازیکن دیگری که به خط حمله اضافه شده بود، به موقعیت بهتری تبدیل شود.

چشمی بارها از خط دفاع جدا شده و به حمله اضافه شده، اما این حرکت تنها نشان می‌دهد که بازیکنان عقبی، به خصوص هافبک‌های دفاعی، نتوانسته‌اند تغذیه لازم برای طراحی حملات را فراهم کنند. در دقایق پایانی، شاهد بازگشت مونیر حدادی به زمین خودی برای توپ‌گیری بودیم، در حالی که تعویض ساپینتو او را به عنوان هافبک هجومی وارد زمین کرده بود و انتظار می‌رفت با حمایت هافبک‌های دفاعی، موقعیت‌های خطرناکی خلق شود.

ضعف هافبک‌های دفاعی در دو فصل گذشته هم وجود داشته است، اما اکنون با حضور مهاجمان سرعتی، این نقطه ضعف بیش از پیش نمایان شده است. بازی تاخیری و محدودیت در طراحی حملات، جریان توپ را در میانه میدان متوقف کرده و مهاجمان در زمان مناسب قادر به بهره‌برداری از سرعت خود نیستند.