نسرین نصرتی با کمربند آهنی روی صحنه «پایتخت»

از فصل دوم سریال «پایتخت»، شخصیت تازه‌ای به داستان افزوده شد: فهیمه، زنی خانه‌دار با ویژگی‌هایی کاملاً ملموس و رفتاری عاطفی و هیجانی که با لهجه شیرین مازندرانی، محبوب دل بسیاری از مخاطبان شد. نسرین نصرتی که با ایفای این نقش به شهرت رسید، در گفت‌وگویی تازه از چالش‌های سختی که در طول ایفای این نقش تجربه کرده، سخن گفته است.

این بازیگر در بخشی از صحبت‌های خود به آسیب‌دیدگی جدی در جریان ضبط سکانسی از سری پنجم «پایتخت» اشاره کرد. به گفته نصرتی، در جریان ضبط سکانس مربوط به بالون، یکی از مهره‌های کمر او آسیب دید و شرایطی را به وجود آورد که ادامه حضور در پروژه را برایش دشوار کرد. او در این‌باره می‌گوید:
«در یکی از سکانس‌های این سریال، دچار آسیب جدی در مهره کمر شدم. این موضوع باعث شد که من مجبور شوم با کمربند آهنی بازی کنم تا بتوانم حرکت کنم و سکانس‌ها را ضبط کنم.»

او در ادامه از فداکاری‌هایی که برای ادامه کار انجام داده چنین گفت:
«این تجربه برایم بسیار سخت و دردناک بود، اما علاقه به حرفه‌ام و تیم تولید باعث شد که از همه دردها عبور کنم و نقش خود را به بهترین نحو ایفا کنم. به هر حال، همیشه به یاد داشته باشیم که بازیگری گاهی با فداکاری‌های جسمی همراه است.»

نصرتی تأکید می‌کند که هیچ‌گاه درباره این مصدومیت سخنی به میان نیاورده، چرا که نمی‌خواست حاشیه‌ای برای پروژه یا همکارانش ایجاد شود. او در این‌باره توضیح داد:
«هیچ موقع آن را مطرح نکردم چون اولا از حواشی به دور هستم. و دوم این که دوست نداشتم خودم را در شرایط غیرعادی جلوه بدهم، بلکه دوست داشتم همه چیز روی روال عادی پیش برود و این مصدومیت مانعی برای خودم و همکاران نشود.»

نسرین نصرتی همچنین درباره محبوبیت نقش فهیمه و علت آن اظهار داشت که شخصیت او بر پایه صداقت و سادگی شکل گرفته است. به گفته خودش، بازی در این نقش کاملاً جدی بوده و او همواره تلاش کرده تا با پرهیز از بازی اغراق‌آمیز، حس واقعی فهیمه را به مخاطب منتقل کند. او می‌گوید:
«من در آن لحظه خیالم را راحت می‌کنم که قرار نیست حرف بامزه‌ای بزنم. نقش من خیلی کمدی نیست و در موقعیت‌های خاص خنده می‌گیرد. من سعی کرده‌ام فهمیه را جدی بازی کنم.»

او همچنین درباره سختی‌هایی که در روند بازی تجربه کرده گفت:
«خیلی کم پیش آمده که بخندم. شرایط کار این قدر جدی است که باید سعی کنی به سرعت و با کیفیت آن را به سرانجام برسانی. بارها و بارها صحنه را می‌گیریم و همین اتفاق از حلاوت آن برای بازیگر کم می‌کند. در صحنه‌ای که من بهتاش را با جاروبرقی می‌زنم، همه خندیدند ولی همه‌اش مواظب بودم که به همکارم آسیب نزنم.»

نصرتی با اشاره به تجربه تلخ خود در صحنه‌هایی با مضمون جنگ، از تأثیرگذاری عاطفی آن‌ها نیز گفت:
«واقعا موقع گرفتن سکانس اشکم در می‌آمد. توی کار ما بعضی وقت‌ها یک سکانس در چند روز گرفته می‌شود و آدم فکر می‌کند سوژه بیات می‌شود ولی مگر این صحنه بیات می‌شد؟ واقعا این سکانس‌ها توی روحیه همه‌مان تاثیر گذاشت. من با وجود این که خودم بازی کرده بودم موقع پخش نفسم بند آمده بود.»

او درباره رابطه‌اش با شخصیت فهیمه و وجوه مشترک خود با این نقش توضیح داد:
«روح من در فهیمه دمیده شده. باید حتما چیزی در من باشد که به کاراکتر ورود کند. بله من همان قدر که در شرایط خاص قوی هستم، روحیه‌ای حساس دارم. بیشترین چیزی که من را متاثر می‌کند، کودک است و آسیب‌هایی که متوجه آن‌ها است. این ربطی به مادر شدنم ندارد و همیشه این‌طور بوده‌ام.»

نصرتی همچنین به پیچیدگی‌های لهجه مازندرانی که در نقش فهیمه به کار می‌برد، اشاره کرد و گفت که بسیاری هنوز نمی‌دانند او اصالتاً مازندرانی نیست:
«درست است؛ بعضی‌ها می‌گویند دروغ می‌گویی. البته باعث افتخارم می‌بود که مازندرانی باشم ولی متولد تهران و اصالتاً لاهیجانی هستم. حتما هم می‌دانید که این دو لهجه هیچ ربطی به هم ندارند.»

با وجود آن‌که پیش از «پایتخت» نیز در چندین سریال دیگر حضور داشته، اما خود او می‌گوید که این مجموعه عامل اصلی شناخته شدنش بود. درباره کم‌کاری‌های اخیرش نیز چنین توضیح می‌دهد:
«چرا ولی من خیلی کم کار می‌کنم. باید حتما آن را دوست داشته باشم. ضمن این که کارگردان‌ها بازیگری را انتخاب می‌کنند که مناسب آن کاراکتر باشد. من خوشحالم از این که هر جا به کار دعوت شدم، حس کردم به آن می‌خورم.»

نسرین نصرتی با صراحت اعلام می‌کند که علی‌رغم آسیب‌دیدگی، با تلاش بسیار زیاد و همکاری صمیمانه گروه تولید، کیفیت کار حفظ شد و از این بابت احساس رضایت دارد:
«خیلی تلاش کردم. و البته باید تشکر کنم از همه عوامل سریال که بی‌نهایت به من لطف داشتند و کمک کردند تا بتوانم کارم را انجام بدهم. بی اغراق می‌گویم، بدون کمک آن‌ها اصلاً ادامه بازی برایم امکان‌پذیر نبود.»

او در نهایت تأکید می‌کند که «پایتخت» برایش مثل صحنه تئاتر است و همیشه با آمادگی کامل پا به آن گذاشته؛ با تمرکز بالا روی دیالوگ‌ها و درک کامل از لهجه و موقعیت نقشش.