ورزش در ایران لوکس می‌شود: هزینه سرسام‌‌آور باشگاه‌ها
این روزها ورزش کردن دیگر فقط عرق ریختن در سالن‌های ورزشی نیست؛ حالا پای رقم‌های میلیونی وسط آمده است. در تهران، هزینه‌ی یک بسته ۱۲ جلسه‌ای در برخی باشگاه‌ها به مرز ۲۰ میلیون تومان رسیده است.
در سال‌های اخیر، شبکه‌های اجتماعی و تبلیغات گسترده‌ی مربیان آنلاین، باشگاه‌های ورزشی را به یکی از مهم‌ترین مراکز شهری برای نسل جدید و حتی میانسالان تبدیل کرده‌اند. موج «فیتنس» در فضای مجازی، بدن خوش‌فرم را به شاخصی برای زیبایی و موفقیت اجتماعی بدل کرده است. همین روند، عطش مردم برای ثبت‌نام در باشگاه‌ها را چند برابر افزایش داده، اما این عطش هزینه‌ای نجومی به همراه دارد.
بر اساس گزارش تجارت‌نیوز، دیگر ورزش کردن در ایران یک فعالیت عمومی نیست؛ بلکه به بازاری طبقاتی شباهت پیدا کرده است. قیمت‌ها در شهرهای کوچک از حدود ۸۰۰ هزار تا یک‌ونیم میلیون تومان شروع می‌شود، اما کافی است به مناطق مرفه تهران سری بزنید تا با شهریه‌هایی روبه‌رو شوید که برای ۱۲ جلسه، از ۱۰ میلیون تومان آغاز شده و در برخی نقاط به بیش از ۲۰ میلیون تومان می‌رسد.
در جنوب پایتخت، باشگاه‌ها با شهریه‌هایی بین یک تا سه میلیون تومان فعالیت می‌کنند. هرچه به مرکز شهر نزدیک‌تر شوید، این مبلغ به حدود هشت میلیون تومان در ماه می‌رسد. اما در شمال تهران، حتی ساده‌ترین بسته‌های تمرینی با قیمت پایه‌ی ۱۰ میلیون تومان ارائه می‌شوند و در مواردی نیز از ۲۰ میلیون تومان عبور می‌کنند.
ماجرا زمانی جالب‌تر می‌شود که پای خدمات ویژه یا همان بسته‌های VIP به میان بیاید. در این حالت، با افزودن امکاناتی مانند مربی خصوصی، برنامه غذایی اختصاصی، ماساژ، استخر و سالن‌های لوکس، هزینه‌ها تا سه تا پنج برابر افزایش پیدا می‌کند. برخی باشگاه‌ها نیز بدون داشتن مجوز رسمی و نادیده گرفتن نرخ‌های مصوب، مبالغی بسیار بالاتر از این ارقام را مطالبه می‌کنند.
دلایل گرانی از زبان باشگاه‌داران
یکی از مدیران باشگاه‌های ورزشی در توضیح علت این افزایش نجومی گفت: «بخش زیادی از این هزینه‌ها به اجاره ملک اختصاص دارد. اجاره‌بهای سالن‌ها طی سال‌های اخیر رشد چشمگیری داشته و باشگاه‌داران ناچارند این هزینه را به شهریه اضافه کنند.»
او ادامه داد: «بسیاری از تجهیزات ورزشی وارداتی است و نوسانات نرخ ارز باعث شده قیمت دستگاه‌های بدنسازی، دمبل و حتی وسایل جانبی چند برابر شود. به همین دلیل ما مجبور به افزایش شهریه‌ها شده‌ایم.»
به گفته‌ی همین فعال ورزشی، دستمزد مربیان نیز فشار مضاعفی بر هزینه‌ها وارد می‌کند. رشد تقاضا برای برنامه‌های شخصی‌سازی‌شده و تمرین‌های خصوصی موجب شده مربیان حرفه‌ای دستمزدهای بالاتری طلب کنند و این مبلغ مستقیماً در شهریه باشگاه‌ها اعمال شود.
خلأ نظارت و سکوت رسانه‌ها
بازار باشگاه‌داری در ایران این روزها شباهت زیادی به یک میدان بی‌قانون دارد؛ جایی که هر باشگاه متناسب با موقعیت جغرافیایی و نوع مشتریان، نرخ دلخواه خود را تعیین می‌کند. در حالی که در بسیاری از حوزه‌های خدماتی، نهادهای ناظر برای کنترل قیمت و کیفیت فعال هستند، در صنعت باشگاه‌داری چنین نظارتی تقریباً به چشم نمی‌خورد.
از سوی دیگر، رسانه‌ها نیز کمتر به این موضوع پرداخته‌اند. اگرچه گهگاه گزارش‌هایی از اختلاف قیمت‌ها منتشر می‌شود، اما بررسی‌های جدی درباره کیفیت خدمات، استانداردها و حتی ایمنی باشگاه‌ها نادیده گرفته شده است. همین خلأ نظارتی و رسانه‌ای، فضا را برای فعالیت مراکز بدون مجوز باز گذاشته است؛ مراکزی که نه‌تنها قیمت‌گذاری مشخصی ندارند، بلکه سلامت ورزشکاران را هم به خطر می‌اندازند.
