تالارهای عروسی تهران در آستانه نابودی
کاهش شدید ازدواج، گرانی سرسام‌آور و لغو مراسم‌ها پس از جنگ اخیر، تالارهای پذیرایی تهران را به مرز تعطیلی کشانده است.
«به آیندگان بگویید در سال ۱۴۰۴ هیچ‌کس عروس نشد»؛ این جمله تلخ را یکی از تالارداران قدیمی تهران در گفت‌وگو با شرق به زبان می‌آورد. او می‌گوید: «قبل از جنگ، هفته‌ای سه تا چهار مراسم داشتیم، اما امروز نهایتاً دو مراسم برگزار می‌کنیم. در سالنی با ظرفیت ۱۵۰۰ نفر، گاهی فقط ۵۰ مهمان حضور دارند. سال گذشته نیمی از تالارها تعطیل شدند.»
آمارها نیز این وضعیت را تأیید می‌کنند. داده‌های سازمان ثبت احوال نشان می‌دهد که در هفت‌ماهه نخست سال ۱۴۰۳ تنها ۲۷۴ هزار و ۵۹۶ ازدواج به ثبت رسیده، در حالی که ۱۰۸ هزار و ۶۷۳ طلاق در همین مدت ثبت شده است. کاهش ۴۶ درصدی ازدواج‌ها در یک دهه اخیر، موجب شده بسیاری از زوج‌ها توان برگزاری جشن در تالارها را نداشته باشند. برخی از زوجین می‌گویند هزینه‌ها آنقدر بالاست که حتی با وام ازدواج هم نمی‌توانند مراسم بگیرند.
سهیلا، دختر ۲۸ ساله‌ای که به تازگی ازدواج کرده، درباره تجربه‌اش می‌گوید:
«اهل تجملات نیستم، ولی حتی اگر می‌خواستم، هزینه‌های جشن خیلی بیشتر از توان ما بود. برای عقد فقط یک مراسم کوچک با ۳۰ مهمان داشتیم و همان هم فراتر از بودجه شد. اگر شرایط مالی اجازه دهد، شاید در سالگرد ازدواج بتوانیم یک مهمانی کوچک ۵۰ نفره بگیریم.»
زهرا، عروس دیگری که مراسم عقدش در زمان جنگ ۱۲ روزه برگزار شد، اضافه می‌کند:
«تالار نگرفتیم و یک خانه عقد انتخاب کردیم. تنها اجاره مکان حدود ۵۰ میلیون تومان شد و با هزینه‌های جانبی مثل لباس و گل، خرج کل مراسم به ۲۰۰ میلیون رسید. حتی سرویس طلا هم نخریدم. دلیل اصلی ما برای نداشتن مراسم عروسی فقط گرانی است.»
محمد نیز تجربه مشابهی دارد: «سال گذشته تنها برای یک مهمانی ساده در باغ اطراف تهران حدود ۲۰۰ میلیون هزینه کردیم، بدون آن‌که ماشین عروس یا آرایشگاه لاکچری در کار باشد.»
تالارها در آستانه تعطیلی کامل
تالارداران تأکید می‌کنند که کاهش شدید مراسم‌ها، زنجیره‌ای از مشاغل وابسته را هم زمین‌گیر کرده است. جواد فرجی، مدیر یکی از تالارها می‌گوید:
«قبلاً فقط پنجشنبه و جمعه‌ها خرج مجموعه را درمی‌آوردیم، اما حالا همان روزها هم خالی است. ظرفیت تالار هزار نفر است، اما مراسم‌های ۲۵ یا ۱۰۰ نفره صرفه اقتصادی ندارد. بسیاری از کارکنان، به‌ویژه زنان سرپرست خانوار، بیکار شده‌اند. حتی مراسم‌های ختم و چهلم هم کمتر برگزار می‌شود.»
حسین تبریزی، تالاردار باسابقه، نیز می‌گوید:
«بعد از جنگ اخیر همه‌چیز بحرانی شد. قبلاً سه تالار داشتیم، حالا یکی را به باشگاه ورزشی تبدیل کرده‌ایم. در سالنی با ظرفیت ۱۵۰۰ نفر هفته گذشته فقط ۵۰ نفر مهمان داشتیم. این اصلاً توجیه اقتصادی ندارد.»
سقوط ۵۰ تا ۷۰ درصدی تالارها
مجید صمدی، مدیر یکی از تالارهای تهران، دوران کرونا را نقطه شروع سقوط تالارها می‌داند:
«بعد از کرونا، فعالیت تالارها نصف شد و امسال حتی بدتر هم شده است. تعداد مهمان‌ها به ۳۰ یا ۴۰ نفر رسیده و بسیاری از تالارها فقط برای روشن نگه‌داشتن چراغ کار می‌کنند. اگر چهار مراسم ختم نباشد، تقریبا هیچ عروسی نداریم. در همین یک سال، فقط در غرب تهران شش تالار تعطیل شد. در مجموع می‌توان گفت ۵۰ تا ۷۰ درصد تالارهای شهر از بین رفته‌اند.»
محدودیت‌های قانونی و فشار مالی
بیژن عبداللهی، رئیس اتحادیه دارندگان تالارهای پذیرایی، با اشاره به شرایط بحرانی صنف می‌گوید:
«تالارها تنها در چند ماه سال امکان فعالیت دارند، اما همان زمان هم با مشکلاتی جدی روبه‌رو می‌شوند. امسال درست در اوج مراسم‌های ولیمه، جنگ ۱۲ روزه باعث لغو ۹۸ درصد مراسم‌ها شد. از سوی دیگر محدودیت‌هایی مانند ممنوعیت موسیقی زنده، باعث شده بسیاری از خانواده‌ها مراسمشان را به باغ‌های اطراف تهران منتقل کنند. در حال حاضر حداقل هزینه هر نفر ۷۰۰ تا ۸۰۰ هزار تومان است و طبیعی است که بسیاری از خانواده‌ها توان پرداخت آن را ندارند.»
او هشدار می‌دهد: «صنف تالار از دوران کرونا تاکنون مثل بیماری در کماست و هنوز نتوانسته بلند شود. حتی تالارهایی با نیم‌قرن سابقه درخواست ابطال مجوز داده‌اند. اگر محدودیت‌ها کاهش پیدا نکند و هزینه‌ها سامان نگیرد، باید فاتحه این صنف را خواند.»
